Time in Pekin, Porcelana:

Sztuka chińska należy do najstarszych na świecie. Jej początki sięgają czasów neolitu. Systemy filozoficzne i religijne wykształcone na terytorium Chin cechuje poszanowanie rodzimej tradycji i tolerancja dla innych kultur. Są to podstawy, na których oparta jest ciągłość, łatwość asymilacji napływowych elementów i pewien konserwatyzm cechujący sztukę chińską. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na kształtowanie się kultury Chin była względna izolacja państwa, odciętego od sąsiadów naturalnymi, trudnymi do przebycia granicami. Sztuka chińska wywierała też silny wpływ na inne państwa: Koreę, Japonię, Tybet i Mongolię.
Pierwsze bezpośrednie spotkanie sztuki chińskiej z europejską miało miejsce po podróżach i odkryciach Marco Polo. Masowy napływ jedwabiu, porcelany, wyrobów z laki itp., niekoniecznie o najwyższych walorach artystycznych, wyrobił opinię o chińskiej sztuce jako zjawisku związanym przede wszystkim z twórczością rzemieślniczą. Masowy import i moda na chinoiserie, odegrała znaczącą rolę w kształtującym się stylu rokoko. Dopiero w XVIII wieku architekt i podróżnik William Chambers wydał kilka publikacji o architekturze i sztuce ogrodowej. Jednakże proces poznawania kultury chińskiej rozpoczął się dopiero z początkiem lat trzydziestych XX wieku.
Podział sztuki chińskiej związany jest z historią Chin i panującymi dynastiami.